اعلام وضعیت اضطراری در آفریقا به دلیل شیوع گسترده‌ی بیماری «آبله ام»
در پی شیوع گسترده‌ی بیماری «آبله ام»، یکی از مهم‌ترین نهادهای بهداشت عمومی در قاره آفریقا وضعیت اضطراری اعلام کرد. این بیماری که پیش‌تر به نام «آبله میمون» شناخته می‌شد، یک بیماری عفونی مسری است که از طریق تماس نزدیک بین افراد منتقل می‌شود.
اعلام وضعیت اضطراری در آفریقا به دلیل شیوع گسترده‌ی بیماری «آبله ام»
علائم اصلی این بیماری شامل تب، سردرد، دردهای ماهیچه‌ای و خستگی شدید است. در مواردی نیز تاول‌های چرکین روی پوست بیماران ظاهر می‌شود. اگرچه اکثر موارد ابتلا به این بیماری خفیف بوده و بهبودی حاصل می‌شود، اما در برخی موارد ممکن است این بیماری به مرگ منجر شود.
همه‌گیری اخیر «آبله ام» از جمهوری دموکراتیک کنگو آغاز شده و به سرعت به سایر کشورهای منطقه سرایت کرده است. این شیوع با گونه‌ای از این بیماری به نام «کلید آی» آغاز شد، اما به نظر می‌رسد گونه‌ی جدیدی به نام «کلید آی‌بی» با سرعت بیشتری، به ویژه در میان کودکان، در حال گسترش است.
سرعت شیوع این بیماری به مرحله‌ی خطرناکی رسید
مرکز پیشگیری و کنترل بیماری‌ها در قاره آفریقا هفته گذشته هشدار داد که سرعت شیوع این بیماری به مرحله‌ی خطرناکی رسیده است. بر اساس آمار این مرکز، از ابتدای سال جاری تاکنون بیش از ۱۵ هزار مورد ابتلا و دست‌کم ۴۶۱ مورد مرگ ناشی از «آبله ام» ثبت شده است. این آمار نشان‌دهنده افزایش ۱۶۰ درصدی در تعداد مبتلایان و قربانیان نسبت به مدت مشابه سال گذشته است.
بیماری «آبله ام» اولین بار در دهه ۱۹۵۰ در میان میمون‌های آزمایشگاهی در دانمارک شناسایی شد. اولین موارد ابتلای انسان به این بیماری در سال ۱۹۷۰ در جمهوری دموکراتیک کنگو ثبت شد و از آن زمان تاکنون در بخش‌هایی از قاره آفریقا به عنوان یک بیماری بومی شناخته می‌شود.
در همان سال، سازمان بهداشت جهانی «آبله ام» را به عنوان یک «وضعیت اضطراری بین‌المللی» اعلام کرد که بالاترین سطح هشدار این سازمان است. این تصمیم نشان‌دهنده اهمیت و ضرورت کنترل و مهار این بیماری در مقیاس جهانی است تا از گسترش بیشتر آن جلوگیری شود.
اهمیت و آینده‌ی مقابله با «آبله ام»
با توجه به گسترش سریع و خطرناک این بیماری در آفریقا، نهادهای بهداشتی بین‌المللی از جمله سازمان بهداشت جهانی و یونیسف، در حال بسیج منابع و تیم‌های متخصص برای مقابله با این بحران هستند. برنامه‌های واکسیناسیون گسترده، آموزش عمومی و تقویت سیستم‌های بهداشتی محلی از جمله اقدامات کلیدی برای مهار این بیماری است.
نظارت مستمر بر وضعیت شیوع و گزارش‌دهی دقیق موارد جدید ابتلا از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. در این راستا، همکاری‌های بین‌المللی و تبادل اطلاعات میان کشورها می‌تواند نقش مؤثری در کنترل و کاهش سرعت گسترش «آبله ام» ایفا کند.
در پایان، با توجه به تجربه‌های گذشته و دانش فعلی، امید است که با اقدامات سریع و هماهنگ، بتوان از گسترش بیشتر این بیماری جلوگیری کرد و جان بسیاری از افراد، به‌ویژه کودکان، نجات یابد.
